Wysoko wykwalifikowani nauczyciele
Jedną ze wspólnych cech tych systemów edukacyjnych są bardzo wysokie kwalifikacje wymagane od studentów, aby móc zostać nauczycielem: na przykład w Singapurze do kariery nauczycielskiej kwalifikuje się tylko 5% studentów z najwyższymi ocenami wśród absolwentów uniwersytetów. W Finlandii do krajowego egzaminu selekcyjnego kwalifikują się tylko uczniowie z najwyższymi wynikami (powyżej 9/10). Ten egzamin, uzupełniony serią testów szczegółowych (technika, sztuka, rozmowa kwalifikacyjna itp.), służy do decydowania o tym, kto ma kwalifikacje do studiowania, aby zostać nauczycielem: tylko najlepsze 10% kandydatów zostaje przyjętych.
Tymczasem w Chinach nauczyciele większość czasu spędzają nie na nauczaniu, ale na szkoleniu i doskonaleniu swoich umiejętności dydaktycznych. Sprawny system edukacji w Kanadzie wymaga ponadto, by nauczyciele co pięć lat stawali przed oceną w obecności dyrektora szkoły. Dlatego status społeczny nauczycieli w tych krajach jest bardzo, bardzo wysoki, a zawód ten uważany jest za bardzo prestiżowy.
Międzyprzedmiotowe i oparte na dociekaniu uczenie się
Inną wspólną cechą krajów znajdujących się w czołówce rankingów edukacji jest kreatywne uczenie się, które zastępuje tradycyjną metodę „tablica i zeszyt”. Być może paradygmatycznym przykładem jest unikalny fiński system edukacji, w którym dzieci nie mają egzaminów ani prac domowych do odrobienia w domu, nie mają też określonych przedmiotów. Co więc robią szkoły, aby osiągnąć tak wysokie wyniki? Kluczem jest zachęcanie uczniów do myślenia interdyscyplinarnego i kreatywnego poprzez projekty tematyczne w otwartych przestrzeniach: pozwala to uczniom być mistrzami własnego procesu uczenia się i rozwijać się dzięki ciekawości, a nie presji wyników. Więcej o tym nowatorskim systemie nauki przeczytasz w www.kwadransakademicki.pl
W Estonii duży nacisk kładzie się na projekty realizowane poza klasą, skupiające się na rzeczywistych problemach dnia codziennego, a uczniowie mają również swobodę wyboru spośród szerokiej gamy przedmiotów. Dobrym przykładem tego systemu jest również Singapur, gdzie uczniowie są zachęcani do realizacji własnych projektów z wykorzystaniem dostarczonych narzędzi i materiałów, natomiast zniechęca się do uczenia się na pamięć.
Bezpłatna i powszechna edukacja
W Korei Południowej i Polsce edukacja jest obowiązkowa i bezpłatna od 7 do 15 roku życia, a w Kanadzie do 16 roku życia; w Finlandii i Estonii cała edukacja obowiązkowa jest bezpłatna, a w Irlandii bezpłatna edukacja trwa bezpośrednio do zakończenia studiów. Zapewnia to, że żadne dziecko nie jest pozostawione poza szkołą z powodów ekonomicznych i wyraźnie reprezentuje zasadę równych szans.